Spiegelen

Deze week dus twee avonden, nachten en ochtenden op twee kinderen gepast. Een jongetje van drie en een meisje van 14. Leuke kinderen.

Annelies had me gewaarschuwd dat het jongetje niet altijd wil meelopen vanuit de creche. De buggy was onlangs stuk gegaan en nu moest hij dat kleine stukje lopen. Ik was dan ook zeer verbaasd dat hij de eerste dag, al rennend naar huis toe ging. Ik motiveerde hem door te zeggen dat hij zo hard liep.

De tweede middag ging het lopen ook goed, hij liep heel makkelijk mee, alleen bij het huis aangekomen wilde hij niet de trap op lopen. Ik had zoiets... ik ga je ook echt niet dragen, deze drie trappen op.

Maar hij was boos, wilde zijn moeder zien. Zucht wat kunnen peuters dan lastig zijn. In eerste instantie was ik doorgelopen in de veronderstelling dat hij ook wel zou komen. Maar toen ik na een paar minuten nog geen geluid uit het trappenhuis hoorde, ben ik toch maar weer terug gegaan.

Hij zei nog een keer... IK BEN BOOS... Toen kwam ik op het prachtige idee om hem te gaan spiegelen (als groot fan van Willem de Ridder ;-) en deed mijn armen over elkaar en trok een boos gezicht. Wat er toen gebeurde was echt geweldig.... waren we allemaal nog maar drie en flexibel.

Hij schoot in de lach en rende hup de trap op. Boosheid was weg en ik had weer een vrolijk jochie.