Vanmorgen hoorde ik dat iemand met wie ik ooit een training heb gevolgd nog een paar weken te leven heeft. Ik hoorde het van zijn broer (die ik "toevallig" twee jaar later ontmoette via een ontbijtnetwerk, ik spreek hem nu wekelijks). De persoon in kwestie heb ik al meer dan een jaar niet meer gezien. Toch door de sociale netwerken, lijkt het alsof ik nog veel contact met hem heb.
Waarom, waarom pakt kanker zoveel mensen? In mijn familie zijn inmiddels al vier mensen overleden aan deze vreselijke ziekte. Mijn vader is er gelukkig nog, al mag dat een wonder heten.
Wat zeg je tegen iemand die net bericht heeft gekregen: "denk in termen van weken ipv maanden".
Het mooie van de nieuwe communicatiemethodes is dat drempels lager worden, Ik zag net dat hij online was bij skype, ik maakte een chatberichtje... zei dat ik geschrokken was, wenste hem sterkte toe.
Zijn reactie: Petra, Pluk de dag, life is too short. Wat een wijsheid, dank je wel voor deze mooie les.
Deze boodschap wil ik graag delen op dit blog. Pluk de dag!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten