Gisteren was ik de hele dag niet fit, verhoging, hoesten, niezen, keelpijn, algehele malaise. Maar ik had kaarten om naar de Golden Earing te gaan en daar wilde ik toch wel erg graag heen.
Ik om 20.00 uur toch maar eens gaan douchen en hup in de auto. Ik had niet eens de moeite genomen om mijn lenzen in te doen (achteraf geen goede zet met al het bier dat door de lucht vloog ;-)
Ik was er bijna en toen realiseerde ik me dat ik mijn entreekaart thuis had laten liggen. Ivonne had hem nog naar me toe gemaild. tja... wat doe je dan, omkeren (dat kostte me minstens een uur) of door rijden en er het goede van hopen. Nu zeg ik altijd.... hopen doe je op de WC, als je iets graag wil, bestel het dan.
Dus ik visualiseerde mezelf in de tent. Ik stond daar, de jongen aan de hek kon natuurlijk niets met mijn verhaal dat mijn kaartje op het aanrecht lag. Ivonne kon ik niet bereiken, zij stond in de tent (met ook een extra uitgeprinte versie van mijn kaartje). Ik mocht er niet in. Ik voelde me een alleen.
Ik hoopte dat ze naar buiten zou komen om te kijken waar ik zou zijn. Na 20 minuten gaf ik het op, ik liep teleurgesteld naar mijn auto toe. Zo kwamen er vier gasten me tegemoet lopen, ze maakten een opmerking: "zo is er niets aan?". Ik zei niet veel en liep door. Toen zei er eentje over heen: "Ik heb nog wel een kaart voor je hoor!"
Ik mocht de kaart zo hebben en zo mocht ik toch naar binnen. Later hebben we er nog een biertje op gedronken samen. Niet hopen, maar bestellen! Bedankt Universum!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten