Detox your Wardrobe

Dit was een reclameboodschap een tijdje geleden op de radio. Detoxing is een modewoord, zelfs de reclame pakt het op. Toch zit er zoveel waarheid in. Degene die mij al een tijdje volgen weten misschien inmiddels dat opruimen en orde niet echt in mijn systeem zit. Als iets netjes is, dan lukt het me wel om het een tijdje netjes te houden. Maar als de klad erin komt.... dan is er ook geen land meer te bezeilen met mij.

Mijn huis is niet zo groot en ik heb geen opslagruimte. Dat betekent dat ik niet teveel kan bewaren. Nu heb ik een moeder die helemaal niets kan weggooien, in vergelijking met haar kan ik veel makkelijker afstand doen van dingen. Toch gaat het mij aan mijn hart om dingen weg te doen.

Maar soms moet het gewoon, mijn kledingkast puilde gewoon uit. Ik loop er al een paar weken tegen aan te hikken. Vanmorgen dacht ik, ik haal gewoon de hele plank leeg en gooi het alvast op mijn massage tafel. Dan moet ik vanavond wel. Ik moet gewoon afstand doen van sommige kledingstukken met een knoop in mijn buik ben ik naar mijn afspraak gegaan.

Lekker met een vriendin naar de sauna. 's Middags bleek dat ik iets in huis had, wat zij erg nodig had. Ik zei tegen haar, anders ga je nog even met me mee naar huis dan kan je het gelijk meenemen. Opeens schoot door mijn hoofd dat ik mijn kledingkast had leeg getrokken. Dilemma... draai ik erom heen en zorg ik ervoor dat ze de massagekamer niet binnegaat, ga ik het haar vertellen, of ga ik haar zelfs om hulp vragen.

Na weer een tijdje vroeg ik haar... ben je goed in T-shirts opvouwen? (Het lukt mij gewoon niet om een nette stapel te maken van een berg T-shirts, als het er een paar uit de was komen, dan vind ik wel de discipline in mezelf om ze netjes te houden, maar....)

De deal was snel gemaakt, ze ging even mee, hielp mij mee om orde in de chaos te scheppen, ik bracht haar naar huis en vervolgens samen eten in haar tuinhuis.

We kwamen in mijn huis aan, daar lag de berg kleding op mijn massagetafel. Ik moet gewoon afstand doen van sommige kledingstukken. Sommige omdat het gewoon niet meer past, sommige omdat het verwassen en helemaal afgedragen is. Maar ook van sommige omdat het gewoon een miskoop was. Ik had gewoon vier kledingstukken met de kaartjes er nog aan.

Ik moest dus toegeven aan mezelf dat het een miskoop was. Ze lagen al een tijdje (lees een paar jaar) in mijn kast en nog nooit gedragen. Zucht... Gelukkig was ik een radicale bui en besloot toch echt dat ik meer ruimte in mijn kast wil hebben voor de kleding die ik wel draag. Ik werd helemaal blij toen ik zag dat zij een graag een paar kledingstukken wilde hebben.

De knoop in mijn maag was verdwenen, een opgeruimd gevoel kreeg ik ervoor terug. Twee gelukkige mensen, ik omdat mijn kast binnen een uurtje was opgeruimd (had ik daar al die weken tegen aan zitten hikken), nette stapeltjes in mijn kast. Zij omdat ze een paar mooie (zelfs eentje waar het kaartje nog zat) kledingstukken rijker was.

Elke keer weer als ik heb opgeruimd merk ik aan mijn lijf en aan mijn hoofd dat het me goed doet, toch heb ik blijkbaar iemand anders nodig om het te doen. Maar dan moet ik dus aan iemand anders hulp vragen, hmmm weer zo'n levensles. Ik kan toch alles zelf wel. Hulp vragen is zooo lastig voor mij, maar als ik het dan toch doe, blijkt de ander graag te willen helpen.

Volgende week mijn bureau, kan ik het zelf, of ga ik (weer) hulp vragen? I will keep you posted.